Dankzij Charles Darwin en zijn onderzoeken naar de evolutietheorie werden de Galapagos eilanden bekend bij het grote publiek. Door de grote diversiteit aan inheemse diersoorten, het typerende klimaat op de verschillende eilanden en de isolatie van de buitenwereld kon hij de impact van deze specifieke factoren op de evolutie van de dieren op een systematische wijze bestuderen.
Om te voorkomen dat deze diersoorten uitsterven en de grote biodiversiteit ten einde gaat, wordt er al jaren alles aan gedaan om deze eilanden te beschermen. Toch worden er helaas ook vakantiereisjes naar de eilanden georganiseerd. Hopelijk niet lang meer want dit gaat ten koste van de inheemse diersoorten op de Galapagoseilanden.
Galapagos schildpad
David Adam Kess/wikimedia
Deze schildpad is momenteel de grootste, levende schildpad ter wereld. Niet alleen was deze schildpad één van de eerst ontdekte diersoorten op één van de eilanden, ook werd de eilandengroep naar deze schildpad vernoemd. Galapagos betekend namelijk schildpad in het Spaans.
De Galapagos schildpad eet voornamelijk gras, kleine cactussoorten en bladeren. Hij is te herkennen aan zijn grote, vrij gladde, bruinkleurig schild. Dit schild zit vast aan zijn lichaam en dient tevens als bescherming. Wanneer hij zich bedreigd voelt zal de schildpad zijn hoofd en poten intrekken en blijft er voor de buitenwereld alleen een hard schild over. Op de Galapagos eilanden heeft deze soort echter geen natuurlijke vijand.
Met een gemiddelde leeftijd van 100 jaar worden deze dieren ontzettend oud. Bovendien behoren de Galapagos schildpadden tot de zwaarste van hun soort. Met een gewicht van ruim 300 kilo en een lengte van ongeveer 1 tot 1,20 meter zijn ze niet bepaald makkelijk om eventjes op te tillen. Het is dan ook niet gek dat deze zware jongens geen Speedy Gonzales zijn. Sterker nog, ze behoren tot de meest slome dieren op de wereld.
Jammer genoeg zijn deze schildpadden met uitsterven bedreigd en met slechts 15.000 dieren zijn ze de dag van vandaag dan ook een beschermd diersoort.
Zeeleguaan
RAF-YYC/flickr
Net als de Galapagos schildpad, behoort ook de Zeeleguaan tot een van de diersoorten die uitsluitend voorkomen op specifieke eilandjes van de Galapagos eilandengroep. Doorgaans is deze leguaansoort grijs van kleur. Tijdens het paarseizoen veranderd zijn uiterlijk echter naar een groene of zelfs rode kleur. Daarnaast is de zeeleguaan te herkennen aan de stekels die over zijn rug en staart lopen. Het gewicht verschilt per eiland, op Fernandina wegen ze vaak meer dan 10 kilogram, maar op Genovesa maar 1 kilogram.
Wat deze leguanen soort echt uniek maakt is dat ze ondanks dat ze op het land leven, hun voedsel onder water zoeken. Vandaar dan ook hun naam. De dieren hebben echter geen kieuwen en onder water kunnen ze dan ook niet ademhalen. Wel kunnen ze hun adem zeer goed inhouden. Sommigen van hen kunnen zelfs langer dan 40 minuten onder water blijven.
Omdat deze dieren koudbloedig zijn, kunnen ze niet meteen actief zijn nadat ze uit het water zijn gekomen. Ze moeten eerst opwarmen in de zon zodat hun lichaam weer genoeg op temperatuur is om te bewegen. Doordat deze leguanen in het zeewater zout binnen krijgen niezen ze vaak. Door het niezen wordt het teveel aan zout uit hun lichaam naar buiten gewerkt en wordt er voorkomen dat hun ingewanden worden aangetast.
Galapagoszeebeer
D. Gordon E. Robertson/wikimedia commons
Ondanks dat de naam misschien anders doet vermoeden is dit de kleinste (vacht) zeeleeuw ter wereld. Vandaag de dag zijn er nog zo’n 40.000 levende exemplaren en de meeste leven op en rond de Galapagoseilanden.
Door hun kleine afmetingen, puntige neus en dikke vacht onderscheiden ze zich van andere . Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een bruinzwarte kleur, die vooral meer naar bruin neigt wanneer ze droog zijn. De mannetjes staan er om bekend uiterst agressief te worden tijdens het paringsseizoen en vechten dan ook regelmatig met andere mannetjes.
Van alle zeeleeuw rassen spendeert de Galapagoszeebeer de meeste tijd op het land (zo’n 70%). De overige 30% brengen ze door in de zee waar ze zich niet alleen bewijzen als goede zwemmers, maar ook als duikers.
Wanneer je overdag een bezoek brengt aan de Galapagoseilanden is de kans groot dat je een groepje Galapagoszeeberen tegenkomt die liggen te slapen. Deze zeeleeuwen zijn immers echte nachtjagers en trekken er in het donker graag op uit om vlakbij de waterkant op zoek te gaan naar voedsel.
Galapagospinguïn
De Galapagospinguïn is een kleine pinguïnsoort die in relatief kleine groepen leeft. Mede dankzij de koude waterstromingen waar ze overdag in ronddobberen en het warmere land in de nacht kunnen deze pinguïns overleven op de eilandengroep.
Dit kleine Zuid-Amerikaanse pinguïn ras wordt gemiddeld 70 tot 100 centimeter groot en weegt tussen de 2 en 4 kilogram.
Door de witte lijn rond hun gezicht en lange, gekromde snavel zijn ze makkelijk te herkennen tegenover andere soorten. Daarnaast hebben deze pinguïns een zwart verenkleed op hun hoofd en op de bovenzijde van hun lichaam en witte veren op hun buik en aan de zijkant van hun ogen richting hun keel.
Net als alle andere pinguïnsoorten legt ook de Galapagospinguïn eieren en duurt de broedtijd rond 30 tot 40 dagen.
Bekijk ook ons overzicht van alle pinguïnsoorten op aarde (het zijn er 18!)
Galapagosbuizerd
Thomas O’Neil/wikimedia commons
Deze bruinzwart gevederde, grote roofvogel staat aan de top der roofdieren op de Galapagos eilanden. De mannetjes zijn iets kleiner dan de vrouwtjes en met 130 gedocumenteerde broedplaatsen is hun populatie zeer gelimiteerd. De Galapagosbuizerd jaagt overdag meestal in groepjes van drie. Hun voedsel bestaat voornamelijk uit kleinere dieren en vogels alsook karkassen en eieren van andere vogels. Zelfs de eerder genoemde Zeeleguaan is tijdens zijn opwarm momenten niet veilig voor de scherpe klauwen en snavels van deze roofvogels.
Galapagosaalscholver
putneymark/flickr
De Galapagosaalscholver heeft zijn mogelijkheid om te vliegen al lange tijd geleden verloren en is dan ook de enige niet vliegende aalscholversoort. Hun populatie is de afgelopen decennia op een dramatische manier gedaald en momenteel leven er zelfs nog maar minder dan 800 vogels in het wild.
Het feit dat ze niet kunnen vliegen compenseert dit vogelsoort door hun goede zwem prestaties. Niet alleen boven aan het wateroppervlak, maar ook onder water jagen ze naar hun voedsel dat voornamelijk uit vis bestaat. Hun zwemvliezen, waxachtige veren, lange benen en scherpe snavels zijn hier dan ook prima hulpmiddelen voor.
Kleine galapagosspotlijster
Vier verschillende soorten niet inheemse lijsters komen er tegenwoordig voor op de Galapagoseilanden. Alle vier deze soorten hebben een afmeting van 25 tot 26 centimeter, bezitten lange poten, een lange staart en een lange snavel waar ze makkelijk mee kunnen jagen. Hun roep is kenmerkend en melodieus, maar toch is ieder soort te herkennen aan zijn andere melodie.
De Galapagosspotlijster geeft er de voorkeur aan om van tak naar tak te springen en zich voort te plaatsen door te lopen. Vliegen doet hij dan ook niet zoveel. Verder zijn de vogels omnivoren en eten zo ongeveer alles van fruit en bladeren tot eieren, kleine reptielen en jonge dieren van bijvoorbeeld schildpadden.
Darwinvinken
Darwinvinken, ook wel Galapagosvinken genoemd zijn kleine vogels die dichtbij de grond wonen. Ze komen op alle eilanden in de eilandengroep voor en zijn beroemd geworden doordat ze het onderwerp van Darwins evolutie theorie waren. Gedurende een lange periode bestudeerde Darwin deze vogels en observeerde hierbij hun anatomie en gedrag om zo achter de effecten van het milieu op de evolutie te vinden.
Deze vinken behoren tot geen andere bestaande vogelfamilie en zijn dus een soort op zichzelf. Er zijn 13 verschillende rassen van deze vogelsoort op verschillende eilanden. Afhankelijk van hun voedingspatroon en omgeving hebben ze verschillende snavelvormen die wederom door Darwin zijn bestudeerd.
Schistocerca melanocera
Benjamint444/wikimedia commons
Deze veldsprinkhaan komt slechts op één eiland voor. De Schistocerca melanocera is een kleurrijk insect met een ingewikkeld patroon dat over hun lichaam, vleugels en benen is verspreid. Deze relatief kleine sprinkhaan wordt slechts 8 centimeter lang en mede door deze afmetingen is hij een ideale prooi voor hagedissen, buizerds en andere grote vogels.
Microlophus albemarlensis
Deze lavahagedis leeft voornamelijk op de stenen ondergrond van een aantal Galapagoseilanden. Het ras wordt onderverdeeld in zeven verschillende soorten en ieder soort komt voor op een ander eiland. Hun uiterlijk en gedrag zijn dan ook licht variërend vanwege de verscheidene leefomstandigheden en het niet gelijke voedsel. Met een maximale lengte van ongeveer 30 centimeter is de grootte van de lavahagedis bij ieder soort vrijwel gelijk. Ook zijn de meeste van deze lavahagedissen te herkennen aan hun dunne lichaam en lange taps toelopende staart. Hun voedsel bestaat voornamelijk uit kleine insecten, spinnen en mieren en met een gemiddelde leeftijd van 10 jaar worden ze nog vrij oud voor hun soort.
Bernard Gagnon/wikimedia commons
Tijdens het paarseizoen beschermen zowel de vrouwtjes als de, iets zwaardere, mannetjes hun territorium op een zeer agressieve manier. Hoewel ze relatief klein zijn, is dit hagedissensoort dus niet zo lief als hij er uit ziet. Althans, voor dieren dan, voor de mens is deze kleine hagedis geen grote bedreiging.